در گرماگرم روزگار باستان، داریوش بزرگ مانند تندبادی آرام به پهنه‌ی شاهنشاهی هخامنشی دمید. او با نگاهی آینده‌نگر، مرزها را پیوند زد و زبان‌ها را به رقص درآورد تا هر گوشه‌ی گستره‌اش صدای عدالت و پیشرفت پژواک کند. ستون‌های پارسه زیر بنای اراده‌اش قد برافراشتند و نوشته‌های بی‌بدیلش بر دل سنگ‌ها حک شد. در سایه‌ی عروج او، راه‌زن و اندیشه‌ورز یکسان گردیدند و صلح از غبار جنگ جوانه زد. داریوش نه فقط پادشاهی قدرتمند که مبدع پلی میان فرهنگ‌ها بود و دروازه‌ای به سوی چشم‌اندازی نو گشود. او با سامان دادن دادگاه‌های شفاف و آیین‌نامه‌های مدون، به مردمانش امید بخشید و پایه‌های حکمرانی نوین را نهاد.